Γιατί εκσυγχρονίζουμε τα P-3 Orion; Οι απαντήσεις κι ένα αναπάντητο ερώτημα για την καθήλωση.

-Γιατί εκσυγχρονίζουμε τα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας P-3 Orion; Το ερώτημα τέθηκε όταν η απόφαση ακόμη δεν ήταν οριστική.

-Το πραγματικό ερώτημα βέβαια είναι γιατί τα καθηλώσαμε το 2009; Ένα ερώτημα ουσίας που δεν ακούστηκε μέσα στον ορυμαγδό.

-Γιατί λοιπόν η επανεργοποίηση;

Να αναφέρουμε όχι εκτιμήσεις αλλά τα γεγονότα:

Η επιχειρησιακή χρήση των αεροσκαφών P-3 μέχρι το 2009, έδινε στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ένα καίριο στρατηγικό ρόλο στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο, σε εθνικό και Νατοϊκό επίπεδο.



Η απεμπόλιση αυτού του κυριαρχικού μας δικαιώματος με την καθήλωση των ΑΦΝΣ, με  τον ουτοπικό στόχο να προχωρήσει στην αγορά νέων, έδωσε τη δυνατότητα στην Τουρκία να αναβαθμίσει τον δικό της ρόλο.

Η  ικανότητα εκτέλεσης αποστολών ναυτικής συνεργασίας αποτελεί σήμερα ύψιστη προτεραιότητα σε συνδυασμό με την ανακήρυξη της ΑΟΖ.

Το P-3 με τις δυνατότητες που διαθέτει ήταν κι όπως φαίνεται παραμένει το μόνο αεροσκάφος που μπορεί να καλύψει τον ευρύτερο τομέα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Όσο η Ελλάδα δεν διαθέτει ένα ικανό και με σύγχρονους αισθητήρες Α/Φ Ναυτικής Συνεργασίας, τόσο η Τουρκία θα εκμεταλλεύεται την κατάσταση και θα αναλαμβάνει όλο και πιο ενεργό ρόλο στον τομέα έρευνας διάσωσης και επιτήρησης στο Αιγαίο, δημιουργώντας τετελεσμένα σε διεθνές επίπεδο, τα οποία δύσκολα θα ανατραπούν.

Τα τετρακινητήρια Α/Φ P-3 απετέλεσαν και αποτελούν το κύριο μέσο για την εκτέλεση όλων των σύγχρονων αποστολών Ναυτικής Επιτήρησης, παγκοσμίως.

Το  P-3 χρησιμοποιείται, μέχρι σήμερα, από 21 διαφορετικούς χρήστες ενώ η συνεχής υποστήριξη και εξέλιξη του έχει καταστήσει δυνατή την επιχειρησιακή του αξιοποίηση, από όλους τους χρήστες, συμπεριλαμβανομένου και του αμερικανικού ναυτικού για τα επόμενα τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνια (έως το 2040).

Το P-3 διαθέτει την μεγαλύτερη εμβέλεια, αυτονομία (14 ώρες) και δεν μπορεί να συγκριθεί με τις αντίστοιχες των δικινητήριων που ανέρχονται σε μόλις 4-5 ώρες, καθιστώντας το ως το μοναδικό Α/Φ που μπορεί να επιχειρήσει στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της ΝΑ Μεσογείου, που αποτελεί και γεωστρατηγικό στόχο για την χώρα μας. Eίναι λοιπόν αντιληπτό ότι για να εκτελεσθεί οιοδήποτε επιχειρησιακό σενάριο για την θαλάσσια επιτήρηση μιας συγκεκριμένης περιοχής θα απαιτηθεί υπερδιπλάσιος αριθμός δικινητήριων σε σχέση με τα P-3.

Το P-3 είναι στρατιωτικού τύπου αεροσκάφος με χωρητικότητα κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτήν των δικινητήριων που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε χρήστη να επιλέξει μια πλειάδα αισθητήρων και συστημάτων Ναυτικής Επιτήρησης, Ανθυποβρυχιακού Πολέμου, Προσβολής Στόχων Επιφανείας, καθώς επίσης και ISR (Intelligence Surveillance and Reconnaissance) και έρευνας και διάσωσης (SAR). Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η κάλυψη μεγάλων θαλάσσιων περιοχών σε περιόδους κρίσης, αλλά και ειρήνης για τον εντοπισμό όλων των πλοίων και υποβρυχίων.

Το P-3 διαθέτει επίσης τη δυνατότητα μεταφοράς μεγάλου οπλικού φορτίου, τόσο στο εσωτερικό του (weapons bay) όσο και  στους δέκα σταθμούς των πτερύγων του, ενώ συγχρόνως διαθέτει ένα ολοκληρωμένο σύστημα αυτοπροστασίας που αυξάνει την επιβιωσιμότητα του σε εχθρικό περιβάλλον. Τα υπόλοιπα αεροσκάφη που είναι πολιτικού/στρατιωτικού τύπου δεν έχουν τη δυνατότητα και δεν είναι πιστοποιημένα να φέρουν οπλικό φορτίο (ή φέρουν πολύ περιορισμένο).

Μέχρι σήμερα έχουν παραχθεί 758 P-3, ενώ βρίσκονται ακόμα σε ενεργό υπηρεσία περί τα 400 από 21 διαφορετικούς χρήστες. Ενδεικτικά το C-295 χρησιμοποιείται από 3 χρήστες, το ATR-72 από 2 χρήστες, το Q400 από κανέναν. Το γεγονός αυτό και μόνον καταδεικνύει με τον πλέον έντονο τρόπο την υπεροχή του P-3 έναντι όλων των άλλων εναλλακτικών λύσεων.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο πατώντας εδώ

Πηγή: www.militaire.gr/