Η δραστηριότητα του ΑΝΥΕΘΑ κου Βίτσα το τελευταίο διάστημα και τα δημοσιεύματα για την διερεύνηση πιθανών λύσεων του «Γόρδιου Δεσμού» των δύο μεγάλων Ναυπηγείων της χώρας μας, δείχνουν και την αγωνία της αναζήτησης λύσεων σε ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να «φορτωθεί» στις Ένοπλες Δυνάμεις, ειδικά σήμερα που αναζητούνται να περικοπούν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια από τον συνολικό προϋπολογισμό του ΥΠΕΘΑ.Θα πρέπει να μας έχει γίνει απόλυτα κατανοητό ότι η ναυπηγοεπισκευαστική πολιτική μιας χώρας δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από την υποστήριξη των ναυπηγοεπισκευαστικών αναγκών του Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος, ειδικά όταν η χώρα αυτή δεν διαθέτει ανταγωνιστική τεχνολογία και τεχνογνωσία στους παρελκυόμενους τομείς των οπλικών συστημάτων, των συστημάτων ελέγχου και πρόωσης, των ηλεκτρονικών συστημάτων εντοπισμού κλπ. Ακόμη περισσότερο όταν αυτή η χώρα διαθέτει την πρώτη εμπορική ναυτιλία στον κόσμο. Αυτή που θεμελίωσε τον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα στη χώρα.
Είναι καλό να βλέπουμε και να μην ξεχνάμε τα πώς και τα γιατί του μαρασμού των ναυπηγείων της χώρας μας. Η κύρια αιτία ήταν ο ανταγωνισμός των νέων αγορών, ειδικά αυτών της Ασίας, και το επιπλέον κόστος (κυρίως αυτό) που οι εφοπλιστές δικαίως ή αδίκως δεν ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν. Παλαιότερα θα ήταν ευκολότερο να συνδεθούν οι όποιες φορολογικές απαλλαγές και ασυλίες στον εφοπλιστικό κλάδο με την στήριξη των ναυπηγείων, κάτι που σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο.
Είναι καλό και σκόπιμο να μην ξεχνάμε στην όλη εικόνα και την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος. Τα μικρά ναυπηγεία που έχουν ποτιστεί όχι μόνο με τον ιδρώτα αλλά και το αίμα των εργατών. Το πάγωμα των εξοπλισμών δεν έφερε ανεργία μόνο στον εργατόκοσμο των μεγάλων ναυπηγείων αλλά και στους μόνιμους ή περιστασιακούς εργατοτεχνίτες του Περάματος και της Σαλαμίνας.
Η εύκολη λύση στην μεταπολίτευση ήταν το φόρτωμα στο Δημόσιο μέσω των εξοπλιστικών προγραμμάτων, με μοίρασμα της πίττας στα δύο μεγάλα ναυπηγεία. Η Ελευσίνα έχτισε τα αρματαγωγά, τον Προμηθέα και τις πυραυλάκατες σε τρεις διαδοχικές φάσεις. Αν κάποιος δει την οικονομική εξέλιξη των προγραμμάτων θα διαπιστώσει ότι κάθε πρόγραμμα άφηνε ένα χρέος και οι προκαταβολές από το επόμενο πρόγραμμα «έσωναν» την κατάσταση και το ναυπηγείο από το οικονομικό αδιέξοδο. Παρατηρείστε την αγωνία της διεύθυνσης των ναυπηγείων για το πρόγραμμα των γαλλικών φρεγατών. Οι προκαταβολές του συγκεκριμένου προγράμματος θα έδιναν τους πόρους για να αποδοθούν οι «super vita». Παρατηρείστε την τεχνητή διόγκωση των υποχρεώσεων του Πολεμικού Ναυτικού για να δημιουργηθούν οι παρατάσεις μήπως και τρέξει κάτι. Δεν προχώρησε τίποτε και το ναυάγιο ήρθε αυτοδίκαια.
Δεν επιθυμώ να μπω στο φημολογούμενο παρασκήνιο της σχέσης της διεύθυνσης των ναυπηγείων με μεγάλα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, όμως θα ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή μου γιατί η ανάγκη του Πολεμικού Ναυτικού να παραλάβει τις πυραυλάκατες, χρησιμοποιήθηκε σαν άλλοθι για την αθώωση των πρακτικών που ακολούθησε η διεύθυνση των ναυπηγείων για να βάλει πολλές φορές το χέρι στη τσέπη των Ενόπλων Δυνάμεων, με την στήριξη ή την ανοχή της τότε πολιτικής ηγεσίας. Μην ξεχνάμε ότι τον Οκτώβριο του 2010 κάναμε την πρεπούμενη παρακράτηση για τις καθυστερήσεις για τις τρεις πρώτες πυραυλάκατες, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις. Από τον Μάρτιο του 2011, μετά την καταγγελία της υπεργολαβίας από την ΒΑΕ, αλλά και τα χρέη προς άλλους υπεργολάβους, τέθηκε το μείζον ζήτημα της δυνατότητας απόδοσης των πυραυλακάτων. Για να αποδοθούν οι πυραυλάκατες, το χέρι στην τσέπη το έβαλε ο Ελληνικός λαός (Πολεμικό Ναυτικό) με την ανοχή ή την εντολή της τότε ηγεσίας (τροπολογίες Μπαλτάκου) και δυστυχώς θα το ξαναβάλει σύντομα. Μια ενδελεχής έρευνα, έστω δημοσιογραφική είναι βέβαιο ότι θα βγάλει πολλά.
Σε ότι αφορά στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, η «δωρεά» στην πλευρά Σάφα και ότι αυτή εκπροσωπούσε επί της ουσίας, δυστυχώς δεν έχει ποινική αξία λόγω των παραγραφών, έχει όμως πολιτική και ηθική αξία και θα πρέπει και αυτή να αναδειχθεί.
Καλά όλα αυτά, τι κάνουμε τώρα; Ίσως για να κτίσουμε ναυπηγοεπισκευαστική πολιτική, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με τις παραδοχές που αντιμετωπίσαμε το 2010 και για τα δύο ναυπηγεία (η αλήθεια είναι ότι ήταν χύδην παραδοχές, αλλά ήταν κάτι).
Χρειαζόμαστε μόνο ένα ναυπηγείο (ενιαίο φορέα). Δεν είναι ιδέα καινούρια παρά την προσπάθεια ορισμένων πολιτικών να το προσωποποιήσουν.
Χρειαζόμαστε δέλεαρ για ιδιώτη επενδυτή, πιθανότατα και με τη συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου, αλλά κυρίως των Ελλήνων εφοπλιστών. Χρειαζόμαστε τον εφοπλιστικό κόσμο για έντιμη πατριωτική συναλλαγή. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα θεμέλια των ναυπηγοεπισκευαστικών εγκαταστάσεων στη χώρα μπήκαν από τον Νιάρχο, τον Ανδρεάδη, τον Καρρά και τον Γουλανδρή.
Χρειαζόμαστε να υπολογίσουμε και να καταγράψουμε τις ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου που μπορούν να εξυπηρετηθούν από τα ναυπηγεία. (Μέσος όρος ετήσιων αναγκών με ολοκλήρωση δεκαετίας).
Χρειαζόμαστε την εμπειρία και την τεχνογνωσία των εργαζομένων για την προσέλκυση επενδυτών.
Χρειαζόμαστε την αποτίμηση των δυνατοτήτων των δύο ναυπηγείων και των αξιών γης, που μπορούν να δώσουν μια καλύτερη προσέγγιση στην τελική επιλογή. Η επιλογή μιας μόνον τοποθεσίας, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις κεφαλαιοποίησης δυνατοτήτων, αλλά και εκτάσεων υψηλής αντικειμενικής αξίας.
Χρειαζόμαστε την αποτίμηση των δυνατοτήτων και του κύκλου εργασιών της ζώνης Περάματος. Η χρησιμοποίηση κοινοτικών κονδυλίων που θα ενθαρρύνουν συνεργασίες, συγχωνεύσεις και εκσυγχρονισμούς, μπορεί να δώσει προοπτικές ανάκαμψης, σε συνδυασμό με τις υπεργολαβίες του ενιαίου φορέα.
Χρειαζόμαστε την σύνδεση του φορέα με τα ερευνητικά κέντρα της χώρας και τις Πολυτεχνικές Σχολές.
Σήμερα μπορούν εύκολα να προστεθούν ορισμένες ακόμη παραδοχές, με ορθολογισμό και σεβασμό στον ιδρώτα και το αποτέλεσμα της εργασίας των εργαζομένων. Η απομάκρυνση του κου Σάφα (πιθανότατα του αχυράνθρωπου των Γερμανών), η οποία φαίνεται να προχωρά από την κυβέρνηση, είναι η κυριότερη από αυτές.
Η διερεύνηση της δυνατότητας απορρόφησης ορισμένου αριθμού εργαζομένων που συνδέονται με τα προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού, ως πολιτικό προσωπικό των Ναυστάθμων, μπορεί να βοηθήσει αμφίδρομα και το ίδιο το Π.Ν στα θέματα προγραμματισμένης συντήρησης και επισκευών, αλλά και ορισμένους τουλάχιστον εργαζόμενους που βρίσκονται σε δεινή οικονομική κατάσταση.
Σε κάθε περίπτωση η απαγκίστρωση από το αμαρτωλό παρελθόν και τους αμαρτωλούς, είναι αναγκαία προϋπόθεση για να χτιστεί ένας ενιαίος φορέας που θα στηρίζεται από μια εθνική ναυπηγοεπισκευαστική πολιτική με διακομματική αποδοχή. Η πολιτική των αναβολών δεν μπορεί να συνεχιστεί πλέον και η κάθε παράταξη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της.
Του Αντιναυάρχου (εα) Νίκου Κρυονερίτη Μέλος του ΠΡΑΤΤΩ Kapetannikos1957@gmail.com
Πηγή: www.onalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου