Τον έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο. Τα χαράματα της 6ης Ιουνίου 1944, όταν τα πρώτα αμφίβια των συμμαχικών δυνάμεων έβαζαν πόδι στις ακτές της Νορμανδίας, ο Αδόλφος Χίτλερ βρισκόταν στις αγκάλες του Μορφέως. Η ορντινάτσα του, ξέροντας ότι απεχθάνεται την πρωινή έγερση, δεν τόλμησε να τον ξυπνήσει.
Τα βαλλόμενα γερμανικά στρατεύματα έμειναν έτσι για πολλές ώρες χωρίς κεντρική καθοδήγηση. Και αυτό επέτρεψε στα πλοία των Συμμάχων να πλησιάσουν τη νορμανδική ακτή χωρίς να προσκρούσουν σε άμυνα της γερμανικής αρμάδας.
Στα πλοία αυτά ανήκαν και δύο ελληνικά: οι κορβέτες «Τομπάζης» και «Κριεζής». Στην πρώτη υπηρετούσε ένα αμούστακο «Χιωτάκι», ο 16χρονος Δημήτρης Ανδριώτης - ο νεότερος ίσως πολεμιστής του εκστρατευτικού σώματος τότε, ένας από τους λίγους επιζώντες του σήμερα.
Αυτός είχε ξυπνήσει άθελα από τα μεσάνυχτα, κατά διαταγή του πλοιάρχου, αλλά με τη συνείδηση ότι αξίζει να χάσει τον ύπνο του για ένα τόσο κοσμοϊστορικό γεγονός.
Το τι ανείδωτα είδαν τα μάτια του σε αυτή την περίφημη «D-Day» (Ημέρα απόφασης), όπως την ονόμασαν οι Αμερικανοί, που είχαν το γενικό πρόσταγμα της επιχείρησης, το περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του «Θανάτω θάνατον πατήσας»: «Γίνεται πανδαιμόνιο. Τα κύματα των αμφίβιων προς τις ακτές επαναλαμβάνονται κάθε μισή ώρα. Οι Γερμανοί, οχυρωμένοι πίσω από το Ατλαντικό Τείχος, υποδέχονται τα συμμαχικά στρατεύματα με πολυβόλα, με όλμους, με χειροβομβίδες. Αποβατικά που φλέγονται από τα εχθρικά πυρά και άλλα που βυθίζονται από αυτά.
Φαντάροι που κολυμπούν, φαντάροι που πνίγονται χωρίς καμία βοήθεια από τα διερχόμενα αμφίβια, αφού εκείνα είχαν λάβει αυστηρή εντολή να φτάσουν στις ακτές και να αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει γύρω τους».
Υπήρξαν βέβαια και πράγματα που ήταν αδύνατον να δει από το πλοίο του, το οποίο είχε παραταχθεί σε απόσταση 4-5 μιλίων από την ακτή στο σημείο επιβίβασης Sword. Παράδειγμα, τους αμερικανούς ναύτες που εφορμούσαν με το σύνθημα «Fuck you, Krauts» («Θα σας γαμ..., λάχανα») στο σημείο αποβίβασης Omaha, όπου έγινε και το μεγαλύτερο ίσως μακελειό της πολεμικής ιστορίας, δεδομένου ότι οι αποβιβαζόμενοι ήταν πλήρως εκτεθειμένοι στα γερμανικά πολυβολεία.
Ο πολυβολητής Χάιν Σέβερλο επαιρόταν αργότερα ότι θέρισε περίπου 2.000 «επιδρομείς» σε μόλις εννέα ώρες.
Αλλα πράγματα πάλι τα έμαθε ύστερα από δεκαετίες, μετά το άνοιγμα των στρατιωτικών αρχείων. Σε αυτά ανήκε και η τεράστια υπεροπλία των Συμμάχων έναντι των ναζιστών στον τομέα των όπλων: στα μαχητικά αεροπλάνα 25:1, στα τανκς 20:1. Επρόκειτο για την εφαρμογή του νέου τότε στρατιωτικού δόγματος των Ηνωμένων Πολιτειών που έλεγε ότι κερδίζει εκείνος που διαθέτει τα περισσότερα και ισχυρότερα οπλικά συστήματα, καθώς και τον καλύτερο ανεφοδιασμό - κάτι που επιβεβαιώθηκε εκεί για πρώτη φορά στην πράξη.
«Σιγά μη σπάσουμε τα αβγά»
Ο ίδιος δεν είχε πάντως την αίσθηση ότι κινδύνευε πραγματικά. «Το πλοίο μας δεν είχε εντολή να αναμειχθεί σε πολεμικές επιχειρήσεις» λέει. «Εξάλλου, επειδή ήταν μικρό, οι Γερμανοί δεν του έδιναν σημασία». Γεγονός είναι ότι δεν δέχθηκε - «έστω και για την τιμή των όπλων» - ούτε μία ευθεία βολή από τα κανόνια του εχθρού, ούτε κάποια τορπίλη από τα υποβρύχιά τους.
Γι' αυτό και το πλήρωμα του «Τομπάζη» δεν πίστευε στα μάτια του όταν κατά το μεσημέρι είδε να περνά από κοντά του το εντελώς πανομοιότυπο «Κριεζής». «Ερχόταν από πέρα, από τα δυτικά, σιγά-σιγά, όσο που κινούνταν κι αυτός. Είχε σιάρει μια μεγάλη κόκκινη σημαία - σινιάλο μάχης. "Σιγά μη σπάσουμε τα αβγά", τους κοροϊδεύαμε» γράφει στο βιβλίο του. «Σε ποια μάχη πας, βρε "Κριεζή", είπαμε μεταξύ μας, δεν πας να κρυφθείς ανάμεσα στα πιο μεγάλα βαπόρια, μη φας καμιά αδέσποτη;».
Η αντιδικία με τον «Κριεζή» συνεχίστηκε και μετά τον πόλεμο. Και αυτό επειδή οι αξιωματικοί του «Κριεζή» ισχυρίζονταν ότι το πλοίο τους δέχθηκε επίθεση από γερμανικά πλοία και ότι σώθηκε ως εκ θαύματος όταν μπήκε από λάθος σε ναρκοπέδιο.
«Ιστορίες για αγρίους» αντιτείνει ο Ανδριώτης. «Οποιος έμπαινε σε ναρκοπέδιο δεν ξανάβγαινε σώος. Τέτοια γεγονότα ούτε ακούστηκαν τότε ούτε είναι καταγεγραμμένα στο ημερολόγιο του πλοίου». Η επινόησή τους, προσθέτει, απέβλεπε στην παρασημοφόρηση των αξιωματικών στις σχετικές επετείους. «Εμένα και τους άντρες του "Τομπάζη" δεν μας κάλεσαν ποτέ σε επέτειο» λέει. «Αν με καλούσαν, θα πήγαινα φυσικά, αλλά όχι για το παράσημο αλλά για να τους υπενθυμίσω ότι ήμασταν κι εμείς εκεί».
Ο Ανδριώτης πέρασε πολλά χρόνια στα καράβια, εν μέρει ως μάγειρας. Αυτό αποτυπωνόταν και στην παράξενη στάση που έπαιρνε στην κουζίνα διάφορων ελληνικών εστιατορίων στο Βερολίνο, όπου από το 1975 είχε κάνει τη γαστρονομία επάγγελμα: τα πόδια ανοιγμένα, το σώμα σε συνεχή αναζήτηση ισορροπίας.
«...Αυτό μου έμεινε από τα πλοία, όπου έπρεπε να ισορροπείς κατά το μαγείρεμα χωρίς τη χρήση χεριών, ιδίως όταν είχε φουρτούνα» .
Πηγή: www.tovima.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου