Έναρξη λειτουργίας Σχολής Ναυτοπαίδων στις 12 Ιανουαρίου 1889 παραγωγικής σχολής μονίμων υπαξιωματικών (σημερινή ΣΜΥΝ).

Έναρξη λειτουργίας Σχολής Ναυτοπαίδων (Παραγωγικής Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών) η οποία συστάθηκε στον θωρακοδρόμονα «Βασίλισσα Όλγα», με το διάταγμα της  14ης Ιουλίου 1888, επί υπουργίας Γεωργίου Θεοτόκη, «περί γενικού οργανισμού των πληρωμάτων στόλου» και διευθυνόταν από μάχιμο αξιωματικό του πλοίου. 

Οι ναυτόπαιδες για να καταταγούν έπρεπε να διανύουν το 15ον ή 16ον έτος τους ηλικίας τους, και να είναι σωματικά και πνευματικά υγιείς.
Έπρεπε δε να προέρχονται από τις περιοχές Βόλου, Πειραιά, Σύρου, Πάτρας και Κερκύρας. Στα ελληνικά πλοία κατά την επανάσταση και πρίν απ’αυτήν, οι ναυτόπαιδες ήταν συγγενείς του καπετάνιου και του πληρώματος που αποτελούσαν οι ναύτες. 

Ο πατέρας ή ο στενός συγγενής, έπαιρνε το παιδί από 7 χρονών σαν μούτσο κι όταν έφτανε σε ηλικία 16 ετών, ήταν ώριμος ναύτης στο ναυτικό επάγγελμα. Η πρώτη προσπάθεια για σύσταση σχολής ναυτοπαίδων, έγινε με το διάταγμα της 17ης Μαρτίου 1879,  το οποίο όριζε ότι ο πάρων «Αθηνά» θα χρησιμοποιήτο για σχολείο υπαξιωματικών, ναυτών και παίδων. 
Με το διάταγμα αυτό, καθορίστηκε με κάθε λεπτομέρεια η λειτουργία της σχολής, συγκεντρώθηκαν δε όλα τα παιδιά που υπηρετούσαν στα πλοία, με προορισμό να γίνουν υπαξιωματικοί για το Β.Ναυτικό.

Ιστορικό κατά τον 19ο αιώνα.

Η πρώτη εμφάνιση πολεμικής ναυτικής παρουσίας  έγινε τον Μάρτιο του 1829 στο νησί του Πόρου με την ίδρυση Ναυστάθμου από τον Ι. Καποδίστρια και με την φροντίδα του Κανάρη και του Τομπάζη άρχισαν οι κατασκευές και επισκευές μικρών πλοίων.
Μέχρι τότε ναυπηγήσεις και επισκευές εκτελούνταν από τα ιδιωτικά καρνάγια των νήσων Ύδρας, Σπετσών και Ψαρών.
Το 1833 με την κάθοδο του Όθωνα στην Ελλάδα αρχίζει ουσιαστικά νέα εποχή για τον ναύσταθμο του Πόρου.
Στα ελληνικά πλοία στην επανάσταση δεν υπήρχαν υπαξιωματικοί όπως στα ευρωπαϊκά πλοία. Τελευταίος στην ιεραρχία ήταν ο ναυτόπαις, το ναυτό-πουλο, ο μούτσος, παιδιά μικρά σε ηλικία.

Οι ναυτόπαιδες ήταν συγγενείς του καπετάνιου και του πληρώματος που αποτελούσαν οι ναύτες. Ο πατέρας ή τους στενός συγγενής έπαιρνε το παιδί από 7 χρονών σαν μούτσο και όταν έφτανε 16 χρονών ήταν ώριμος ναύτης στο ναυτικό επάγγελμα. Ο μούτσος ήταν μαθητευόμενος ναύτης και ζούσε σκληρή ζωή γεμάτη αυστηρότητα.
Στους ναυτοπαίδες άρχιζε η ναυτική εκπαί-δευση και τους μάθαιναν πρώτα ναυτικούς χειρισμούς, ονοματολόγια του σκαριού, τους εξαρτιές, τους ανέμους και τα ρεύματα που επικρατούσαν στα διάφορα μέρη. Τους έδειχναν πώς να αναγνωρίζουν τους ακτές, τα ακρωτήρια, τα ξέρα και τα στενά περάσματα, και από το χρώμα τους θάλασσας το είδος του βυθού ακόμη και το πέταγμα του πουλιού είχε το νόημα του που έπρεπε να μάθουν.

Το 1858 σημειώθηκε η πρώτη προσπάθεια να τακτοποιηθεί το σώμα των Υπαξιωματικών με την εκκαθάριση των υπερηλίκων από τους αγώνες τους ανεξαρτησίας.
Τότε οι υπαξιωματικοί διαιρέθηκαν σε μάχιμους και άμαχους και στις δυο κατηγορίες οι βαθμοί ήταν ίδιοι : κελευστής, υποκελευστής, δίοπος.
Η πρώτη προσπάθεια για τη σύσταση σχολής ναυτοπαίδων έγινε με διάταγμα τους 17ης Μαρτίου 1879 το οποίο όριζε ότι το πλήρωμα του Παρώνος Αθηνά μετά την αποπεράτωση τους επισκευής να χρησιμοποιηθεί για σχολείο υπαξιωματικών, ναυτών και παίδων. Με διάταγμα δε, καθορίστηκε με κάθε λεπτομέρεια η λειτουργία τους σχολής.
Εκεί με το ίδιο διάταγμα συγκεντρώθηκαν όλα τα παιδιά που υπηρετούσαν στα πλοία, στο ναύσταθμο και σε τους υπηρεσίες για εκπαίδευση με προορισμό να γίνουν υπαξιωματικοί για το Π. Ναυτικό.
Μελλοντικά οι κατατασσόμενοι στην σχολή έπρεπε να είχαν ηλικία 12 ή 13 ετών. Έλεγε τότε το διάταγμα ότι για να περάσουν στη σχολή έπρεπε να ήξεραν ανάγνωση και γραφή τους τα παιδιά αλληλοδιδακτικού σχολείου. Η φοίτηση ήταν τέσσερα χρόνια και ο μαθητής που έμενε στην ίδια τάξη για δύο χρόνια αποβάλλετο.
Τα μαθήματα τους σχολής ήταν ανάλογα την τάξη και συνίσταντο σε ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, ονοματολογία των διαφόρων μερών του πλοίου και κλιμακώνονταν σε ποιο δύσκολα πάντα με αντικείμενο το πλοίο τους μεγαλύτερες τάξεις.
Η κατάσταση του Ναυτικού μετά τον πόλεμο τους Κριμαίας χαρακτηριζόταν από παντελή έλλειψη φροντίδας και προγραμμάτων. Τα πολεμικά πλοία παρά τα άριστα πληρώματα δεν είχαν οργανωθεί κατά τύπους ή δυνάμεις.
Το σηματολόγιο ήταν πρωτόγονο και τα γυμνάσια ναυτικής τακτικής άγνωστη πολυτέλεια.
Την κατάσταση αυτή βρήκε το 1882 ο Χ. Τρικούπης όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση τους χώρας.
Τον πόθο για την οργάνωση του ναυτικού τον πραγματοποίησε το 1884 με πρόσκληση γαλλικής ναυτικής αποστολής υπό τον απόστρατο υποναύαρχο LAUREN JOSEPF LEZEUNE.
Με διάταγμα του 1887 καθορίστηκαν οι νέοι βαθμοί των Υπαξιωματικών που άρχιζαν από τον ναυτόπαιδα μέχρι τον αρχικελευστή και χωρίζοντο τους μάχιμους και τους ναυτικούς επαγγελματίες καθώς και η στολή και τα διακριτικά.
Η σχολή ναυτοπαίδων συστάθηκε στο θωρακοδρόμονα Β. Όλγα με το διάταγμα τους 14 Ιουλίου 1888 περί γενικού οργανισμού των πληρωμάτων στόλου και διευθυνόταν από μάχιμο αξιωματικό του πλοίου.
Οι ναυτοπαίδες που θα κατατάσσοντο εκλέγοντο από τα παιδιά των υπαξιωματικών, ναυτών και όσων εμισθοδοτούντο από το Π. Ναυτικό.
Οι ναυτοπαίδες για να καταταγούν έπρεπε να διανύουν το 15ον ή 16ον έτος τους ηλικίας τους. Να είναι σωματικά και πνευματικά υγιείς. ‘Έπρεπε δε να προέρχοντο από τους περιοχές Βόλου, Πειραιά, Σύρου, Πάτρας και Κέρκυρας.
Το 1909 το Σχολείο Ναυτοπαίδων μετεγκαταστάθηκε στις εγκαταστάσεις του «Κεντρικού Προγυμναστηρίου» στον Πόρο.

Στη  φωτογραφία της ανάρτησης η σχολή Ναυτοπαίδων στο μεσοδιάστημα των παγκοσμίων πολέμων. Αλιεύθηκε από το ιστολόγιο  της ΣΑΣΜΥΝ (Του Αντιναύαρχου ε.α. Γ. Ντούνη απο τα αρχεία Σύχρονης Κοινωνικής Ιστορίας).
Δείτε περισσότερα   εδώ. 









Πηγή: diolkos.blogspot.gr/ 
          xenosnikos1.blogspot.gr/
          www.hellenicnavy.gr/hosted/smyn/
          sasmyngr.wordpress.com/author/sasmyngr/page/19/   (Φωτογραφία)