Ένας διαφορετικός απόστρατος του ΠΝ. Στο εργαστήριο του Captain υπάρχουν πάνω από χίλιες κατσαρίδες!

Γράφει η Μερόπη Κοκκίνη από το Lifo.gr

Σιχαίνομαι τις κατσαρίδες, το ομολογώ. Κι ας προσπαθώ να σκέφτομαι ότι είναι κι αυτές μέλη του ζωικού βασιλείου στο οποίο ανήκουμε όλοι. Δεν με πείθω με τίποτα. Η φάση είναι: ή αυτές ή εγώ. Τέλος. Τώρα το πώς βρέθηκα σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν πάνω από χίλιες κατσαρίδες είναι άλλη υπόθεση.   

Στον Χρήστο Κωστούλα δεν αρέσουν επίσης οι κατσαρίδες, οι αληθινές. Γιατί οι άλλες, αυτές που κατασκευάζει ο ίδιος, του έχουν γίνει εμμονή τα τελευταία χρόνια. 


Ο Χρήστος είναι καλλιτέχνης και πρώην καπετάνιος του πολεμικού ναυτικού. Όταν ήταν στην Καλών Τεχνών τον φώναζαν Captain και του έμεινε σαν παρατσούκλι καλλιτεχνικό. Μπερδευτήκατε ε; Κι εγώ το ίδιο είχα πάθει μέχρι που πήγαμε μια μέρα με τον Πάρι στο σπίτι/εργαστήριό του, κάπου κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, και μας έλυσε τις απορίες. 

H πρώτη φορά που αντικρίσαμε κατσαρίδα του Captain ήταν σε μια επίσκεψή μας στην έκθεση του Victoria Square Project. Εκεί, σε έναν από τους τοίχους του χώρου δέσποζε μια κατσαρίδα μεγάλων διαστάσεων, της τάξης του ενός μέτρου περίπου. Μου έκαναν εντύπωση οι λεπτομέρειές της και το πόσο αληθοφανής φάνταζε παρόλο το τεράστιο μέγεθός της. Κυρίως όμως αναρωτήθηκα γιατί κάποιος να φτιάχνει κατσαρίδες σε μια έκθεση τέχνης; Ρωτώντας έμαθα για τον Captain και έτσι βρεθήκαμε στο σπίτι του, μια όμορφη μονοκατοικία όπου με το που μπήκαμε μέσα νιώσαμε να εισερχόμαστε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε αυτό συνέτειναν λίγο η αύρα του παλιού σπιτιού, λίγο τα έργα από την πρώτη περίοδο του καλλιτέχνη που ήταν παντού στον χώρο. 

Έργα μέσα στα οποία κυριαρχεί, και συχνά είναι η ίδια, η στολή του αξιωματικού του ναυτικού, τα γαλόνια, τα χρυσά κουμπιά, τα πηλήκια και ένα σωρό άλλα αυτοβιογραφικά και συμβολικά στοιχεία. «Όλα αυτά που υποδηλώνουν την εξουσία, τη φιλοδοξία, τη ματαιότητα», λέει ο ίδιος χαμογελώντας. 

«Υπήρξα καπετάνιος στο Πολεμικό Ναυτικό και εδώ και κάποια χρόνια έχω συνταξιοδοτηθεί. Η αγάπη μου για την τέχνη υπήρχε και πριν από την καριέρα μου στο Ναυτικό. Υπέβοσκε μέχρι που εξερράγη όταν κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω κατά μέτωπον επίθεση. Έκανα μαθήματα, έδωσα εξετάσεις και καθώς βρισκόμουν στη φρεγάτα "Ήπειρος" με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος μου και μου το ανακοίνωσε. "Πέρασες στη Σχολή Καλών Τεχνών, μεγάλε"». 

«Ακολούθησαν τέσσερα μαγικά χρόνια. Το περίεργο είναι ότι δεν εγκατέλειψα το Πολεμικό Ναυτικό όσο φοιτούσα. Είχαν έρθει τα πράγματα πολύ βολικά και μπορούσα να είμαι και στα δύο», εξηγεί ο Captain καθώς κατεβαίνουμε στο εργαστήριό του.   

Ο χώρος είναι ορισμός του εργαστηρίου με εκατοντάδες εργαλεία, πινέλα, χρώματα, πάγκους εργασίας, έργα μισοτελειωμένα. 

Ο Captain πάει και κάθεται κάτω από ένα μεγάλων διαστάσεων σχέδιο με την ανατομία μιας κατσαρίδας. «Γιατί όλο αυτό με τις κατσαρίδες;» τολμώ να τον ρωτήσω. «Οι πρώτες κατσαρίδες που έφτιαξα ήταν ανάμνηση από τα καράβια που ήταν γεμάτα κατσαρίδες. Καθόμασταν στην τραπεζαρία για παράδειγμα, κυριλέ, φορώντας τις στολές μας, και όλο και εμφανίζονταν κατσαρίδες που έπεφταν από το ταβάνι και ξεπρόβαλαν από παντού. Οι πρώτες κατσαρίδες μου λειτουργούσαν υπονομευτικά στα έργα. 

Σε κάθε ευτυχισμένη κατάσταση καραδοκούσε μια κατσαρίδα, γεγονός που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ανατρέψει τα πάντα. Μετά συνέβη μια αποτυχία επιχειρηματική που με οδήγησε στην ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή κι εκεί ήταν που ξεκίνησα να φτιάχνω μανιωδώς κατσαρίδες. Βασικά δεν μπορούσα να κάνω τίποτ' άλλο. Καθόμουν όλη μέρα στο εργαστήριο κι έφτιαχνα κατσαρίδες για κάποια χρόνια. Όλα έγιναν κατσαρίδες. Όμως οι κατσαρίδες για μένα υπήρξαν τελικά το σύμβολο της επιβίωσης. Της επιβίωσης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. 

Οι κατσαρίδες έγιναν το σωσίβιό μου. Κρατήθηκα απ' αυτές για να μην μπορέσω να χάσω, έστω και στον πάτο του πηγαδιού, τη δημιουργικότητα. Αυτές με κράτησαν δηλαδή» λέει και σχεδόν συγκινείται. ....

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο πατώντας εδώ


Πηγή: www.lifo.gr   Άρθρο της Μερόπης  Κοκκίνη