Ποικίλα σχόλια απέσπασε το άρθρο που αφορούσε την απόφαση για τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας P-3B Orion από την αμερικανική Lockheed Martin όπως είχε γράψει από τις 16 Μαρτίου το «defence-point.gr», καθώς λανθασμένα, πολλοί το ανέγνωσαν ως «προσυπογραφή» της απόφασης στη διάσταση που αφορά το επιχειρησιακό σκέλος, την καταλληλότητα δηλαδή των αεροσκαφών για να φέρουν σε πέρας το έργο που θα τους ανατεθεί.Στα άρθρα του «defence-point.gr» καταγράφηκαν ενστάσεις για την απόφαση. Ναι, τα αεροσκάφη είναι παμπάλαια. Χωρίς την παραμικρή διάθεση υποστήριξη της απόφασης όμως, αναρωτιόμαστε αν θυμάται κανείς λίγη… Ιστορία!
Θυμάται κανείς την πρόταση του Ελληνοαμερικανού πρεσβευτή Μάικλ Σωτήρχου στον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας, Γιάννη Βαρβιτσιώτη (αν δεν μας απατά η μνήμη μας), στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για την προσφορά P-3 Orion, με αφορμή τη συντριβή Αεροσκάφους Ναυτικής Συνεργασίας (ΑΦΝΣ) τύπου Albatross;
Όποιος ανατρέξει στη δημόσια συζήτηση της εποχής, καταγγελλόταν ότι τα Albatross ήταν αεροσκάφη του 1952 και ήταν έγκλημα που τα αξιοποιούσαν ακόμα επιχειρησιακά οι Ένοπλες Δυνάμεις. Σχεδόν 25 χρόνια πριν… Κι έρχεται η πρόταση των ΗΠΑ. Πόσοι γνωρίζουν ότι στο Γενικό Επιτελείο έγινε και τότε μεγάλη φασαρία;
Πόσοι γνωρίζουν ότι μέρος της τότε ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας υπέβαλλε τις ενστάσεις του αρμοδίως, με το επιχείρημα «δεν κάνουμε τίποτα να εγκαταλείψουμε ένα αεροσκάφος του 1952 για να πάμε σε ένα του 1958, το κόστος κύκλου ζωής του οποίου θα είναι μεγάλο», προτείνοντας την έναρξη των διαδικασιών για την απόκτηση σύγχρονων αεροσκαφών ΑΦΝΣ. Το Πολεμικό Ναυτικό τότε «συμμορφώθηκε» με την ανάγνωση της κατάστασης από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας και τα αεροσκάφη παραλήφθηκαν.
Πόσο τρομακτικά ίδιες φαίνονται οι εποχές. Πόσο τρομακτικά ίδια είναι τα προβλήματα και στις δυο περιπτώσεις. Το τι έγινε το γνωρίζουμε. Παραλάβαμε τα αεροσκάφη αυτά γύρω στο 1996, πάλι εάν δεν μας απατά η μνήμη μας. Αρχηγός στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας (ΓΕΑ) ήταν ο αντιπτέραρχος Γιώργος Αντωνετσής. Πολλοί ανακαλούν ένα «παραπολιτικό» εκείνης της εποχής. Όταν έφτασαν τα αεροσκάφη δεν είχε διαγραφεί η χαρακτηριστική άγκυρα που τα «κοσμούσε» στην υπηρεσία του αμερικανικού Ναυτικού. Η διαταγή του αντιπτέραρχου Αντωνετσή ήταν η άμεση βαφή τους, ώστε να θυμίζουν πλέον απόλυτα, ελληνικά αεροσκάφη.
Γιατί τα γράψαμε όλα αυτά; Διότι οι ενστάσεις για την καταλληλότητά τους υπήρχαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και 25 χρόνια μετά συζητάμε τα ίδια θέματα. Άρα, δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι καλό θα ήταν να μην ήμασταν αναγκασμένοι να τα χρησιμοποιούμε. Εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν και αν ναι εξετάστηκαν; Σε προηγούμενο άρθρο αναφέραμε τη θεωρητική δυνατότητα απόκτησης 4-5 σύγχρονων αεροσκαφών τύπου C-295 και μάλιστα οικονομικότερα από τα 500 εκατ. που θα κοστίσει η αναβάθμιση.
Άρα, εμμέσως, θέση λάβαμε, Όχι όμως με απόλυτο τρόπο. Γιατί; Διότι ποτέ τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα, καθώς όπως συνηθίζει η παρούσα υπογραφή να αναφέρει, τα πάντα κινούνται σε ένα απέραντο γκρίζο… Υπήρχαν τέτοια αεροσκάφη διαθέσιμα; Προσφέρθηκαν; Ζητήθηκαν; Μετά τη δημοσίευση του προαναφερθέντος άρθρου για το θέμα έφτασε η πληροφορία ότι στα αρμόδια επιτελεία υπήρξε τελικά πρόταση για C-295.
Κατά συνέπεια, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας θα πρέπει να ερωτηθεί: Όντως υπεβλήθη πρόταση; Υπεβλήθη εγκαίρως; Εξετάστηκε; Τι περιλάμβανε; Αυτά είναι ορισμένα πρόχειρα ερωτήματα που έρχονται στο μυαλό. Και πάλι όμως η ανάγκη ψύχραιμης αντιμετώπισης και αποφυγής «κραυγών» παραμένει. Όπως έχουμε ήδη γράψει, τα αεροσκάφη αυτά προωθούνται από ευρωπαϊκή εταιρία, όπου οι Γερμανοί έχουν κυρίαρχο ρόλο.
Πως να κάνει δουλειά όμως με τους Γερμανούς όταν το μόνο που βλέπουν είναι… λογιστικές καταστάσεις και ειδικά ο πολύς Σόιμπλε αδυνατεί να κατανοήσει ότι τα κράτη δεν «σχολάνε» επειδή αντιμετωπίζουν οικονομική κρίση; Τη στάση αυτή την είδαμε έμπρακτα όλα αυτά τα χρόνια. Σάμπως και η εταιρία που τα διαθέτει δεν σνόμπαρε με τον πιο επιδεικτικό τρόπο την Ελλάδα αποχωρώντας με συνοπτικές διαδικασίες, ακολουθώντας τη γενικότερη πολιτική κατεύθυνση, ενώ οι Αμερικανοί ανταγωνιστές της παρέμειναν εδώ προωθώντας τα συμφέροντά τους, κυρίως όμως στέλνοντας πολιτικό μήνυμα ότι γι’ αυτούς η Ελλάδα ΔΕΝ «σχόλασε»;
Αυτό δεν βαραίνει σε μια απόφαση; Κάνουμε λάθος; Εδώ παρακαλούσαν οι στρατηγοί λέγοντας ότι δεν είχαν πυρομαχικά για τα πιο σύγχρονα άρματα μάχης στον κόσμο και έβγαιναν οι εφημερίδες των εταίρων «κράζοντας» με τον πιο άθλια λαϊκιστικό τόνο την αγωνιώδη προσπάθεια εξασφάλισης κονδυλίων προτείνοντας ουσιαστικά την εκποίηση του υλικού και αδιαφορώντας για το πρόβλημα ασφαλείας της χώρας.
Πρόκειται για τους ίδιους ηλίθιους που τώρα τρέχουν επειδή τους έκανε «μπουουου» η «ρωσική αρκούδα» παίζοντας όπως η γάτα με το ποντίκι μαζί τους, διότι οι αφελείς θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν από όσα ήξερε η Γηραιά Ήπειρος στον Ψυχρό Πόλεμο και άρχισαν να κόβουν από παντού. Και τώρα αυξάνουν τις δαπάνες τους και παρακαλάνε τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ μην τους αφήσουν ακάλυπτους, διότι η αμυντική γύμνια τους φάνηκε στην πράξη.
Ναι, αυτοί που είχαν το θράσος ενός εκατομμυρίου πιθήκων να ψέγουν το ελληνικό λαό που από το υστέρημά του φρόντιζε για την αμυντική θωράκιση της πατρίδας του και για τους Έλληνες αξιωματικούς όλων των βαθμίδων που μόνο όποιος κυκλοφορεί στις μονάδες των συνόρων ξέρουν ότι έχουν «φτύσει αίμα» όλα αυτά τα χρόνια για να τα βγάλουν πέρα, προδομένοι από ολίγους επίορκους «συναδέλφους» και ένα βρόμικο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα που δεν εξαιρεί ΚΑΝΕΝΑΝ, ακόμα κι αν δεν έβαλαν κάποιοι το χέρι στο «μέλι», για λόγους που έχουν αναλυτικά εξηγηθεί σε άλλα δημοσιεύματα του παρόντος ιστοχώρου.
Τούτων λεχθέντων, αρκεί για να απορρίψει κανείς μια «ευρωπαϊκή επιλογή», εάν όντως έχει φθάσει τέτοια πρόταση; Όσο συσσωρευμένη οργή και να υπάρχει, όχι δεν αρκεί. Διότι τα αεροσκάφη C-295 προέρχονται από την πάλαι ποτέ ισπανική CASA, η οποία απορροφήθηκε από τον ευρωπαϊκό αεροδιαστημικό κολοσσό EADS, πλέον AIRBUS. Πόσο λόγος για συμμαχία του ευρωπαϊκού νότου έχει γίνει στην Ελλάδα;
Πολύς. Γιατί τότε αυτά τα χρήματα – μέρος αυτών για να είμαστε ακριβείς – να μην πήγαιναν σε μια χώρα που επίσης δοκιμάζεται από την κρίση για να στηρίξει θέσεις εργασίας και εκεί, σε μια έμπρακτη χειρονομία ελληνικής αλληλεγγύης και μηνύματος στην εκεί πολιτική ηγεσία να ρίξει τους τόνους; Η αναγκαία αυτή προμήθεια δεν θα είχε αναπτυξιακά χαρακτηριστικά; Κι εάν όντως γινόταν με λιγότερα χρήματα, δεν θα περίσσευαν για την εμπλοκή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας στο πρόγραμμα ώστε να ενισχυθεί και να αποφευχθούν τα λουκέτα;
Αυτά όμως για να τα σκεφτεί κανείς, απαιτείται οργανωμένο σύστημα, όχι το ελληνικό χάος, το οποίο καλούνται να διαχειριστούν ορισμένες εξαιρετικές επιλογές της παρούσας κυβέρνησης σε θέσεις-κλειδιά, που αποκαλύπτουν, σε έναν βαθμό τουλάχιστον, καλές προθέσεις. Διότι το ρίσκο που αναλαμβάνει η χώρα με την αναβάθμιση παμπάλαιων αεροσκαφών είναι σαφέστατα πολύ υψηλό.
Η διατύπωση που έχει επιλεχτεί στις σχετικές ανακοινώσεις, αποκαλύπτει του λόγου το αληθές: Θα αναβαθμιστούν «μέχρι έξι αεροσκάφη». Θέλει εξήγηση; Μπορεί να αναβαθμιστεί ένα, μπορεί και έξι. Όλα είναι ανοιχτά. Γιατί; Για παράδειγμα, στα νέα αεροσκάφη θα αντικατασταθούν οι πτέρυγες. Ποιος είναι σε θέση να γνωρίζει πόσα σάπια κομμάτια στην άτρακτο των αεροσκαφών θα αποκαλυφθούν όταν φύγουν τα φτερά για να αντικατασταθούν;
Άρα το ερώτημα είναι απλό: Μπορεί οποιοσδήποτε να προσδιορίσει σε αυτή τη φάση, έστω κατά προσέγγιση, ποιο είναι το κόστος αναβάθμισης καθενός από τα αεροσκάφη; Ή φοβόμαστε ότι τα χρήματα θα φτάσουν για να αναβαθμιστούν τελικά π.χ. τρία μόνο αεροσκάφη; Κι αν αυτό μας προκύψει, για ποιον λόγο δεν διαθέσαμε το ποσό αυτό για να προμηθευτούμε το υπερσύγχρονο P-8 Poseidon που αντικαθιστά πλέον τα P-3 στο αμερικανικό οπλοστάσιο βάζοντας… έναν υπερσύγχρονο «Ποσειδώνα» να επιτηρεί την ανατολική Μεσόγειο; Απλές σκέψεις κάνουμε και τις εκθέτουμε στον δημόσιο διάλογο. Προφανώς κάποιες μπορεί να είναι και εσφαλμένες.
Ουδέποτε επικαλεστήκαμε το «παπικό αλάθητο». Το δημοσιογραφικό μας αισθητήριο πάντως λέει, ότι πρόκειται για μια ακόμη φορά που «κουμάντο» κάνει το ελληνικό μπάχαλο και η «φιλοσοφία» του κάνω τα πάντα «στο γόνατο». Αυτό για το οποίο είμαστε πεπεισμένοι είναι η απόλυτη επιχειρησιακή ανάγκη για την επίλυση του προβλήματος που προκαλούσε η απουσία τέτοιων αεροσκαφών από το ελληνικό οπλοστάσιο.
Και πάλι όμως, εάν τεθεί το ερώτημα «πόσα F-16 θα αναβάθμιζε η Lockheed Martin με αυτά τα χρήματα», καλύπτοντας την ανάγκη των ΑΦΝΣ με κάποια πολύ πιο οικονομική λύση (έχουν ακουστεί διάφορα κατά καιρούς) θα γυρνούσαμε το κεφάλι προς το Γενικό Επιτελείο, αναμένοντας απάντηση, μια καταρχήν τοποθέτηση, αφού το ερώτημα μοιάζει πολύ ενδιαφέρον. Ποια είναι πιο ορθολογική προτεραιότητα;
Εάν πολύ «πλούσια» βάζαμε το κόστος αναβάθμισης ανά μαχητικό αεροσκάφος στα 10 εκατ. δολάρια (ή ευρώ, η ισοτιμία πάει ολοταχώς για ένα προς ένα, η τιμή είναι 10-20% πιο φθηνή), θα αναβαθμίζαμε 50 μονάδες, δύο ενισχυμένες μοίρες μαχητικών δηλαδή. Παράλληλα, και η ΕΑΒ θα εξασφάλιζε έργο, ενώ και η παράμετρος της «πολιτικής χειρονομίας» προς τις ΗΠΑ θα καλυπτόταν, εάν το κριτήριο υποτεθεί πως ήταν αυτό. Είναι λογικό ερώτημα αυτό ή παράλογο;
Για μια ακόμη φορά θα καταλήξουμε με τον ίδιο τρόπο. Πρέπει επιτέλους να γίνουμε «φυσιολογική» χώρα, πρέπει να αποκτήσουμε ξεκάθαρες διαδικασίες παραγωγής αποφάσεων, οι οποίες να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο τεκμηριωμένες. Διότι όταν όλα έχουν γίνει με σωστό – ορθολογικό τρόπο, τότε τα χέρια της όποιας πολιτικής ηγεσίας θα είναι λυμένα.
Πηγή: www.defence-point.gr/ Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου